37. Het klimaat en wij

Deze keer wil ik aanhaken bij het thema ‘klimaatverandering’, dat door de internationale conferentie over klimaatverandering in Glasgow, van 31 oktober tot 14 november 2021, nu volop in de belangstelling staat. Echter, niet eerder heb ik zo geworsteld met het bij elkaar brengen van een blogthema en ‘licht’ in al zijn betekenissen. Ja, zul je zeggen, maar het klimaat heeft ook niets te maken met een spiritueel thema. Toch is dat maar hoe je het bekijkt.

De consequentie van de toenemende opwarming van de dampkring zijn zó gigantisch dat elke mens die in luxe leeft zich dat zou moeten aantrekken. Onder andere, om zich te ontfermen over de minder bedeelden, die in veel delen van de wereld nu al getroffen worden door de negatieve gevolgen van klimaatverandering. Over die feiten en verhalen weid ik nu niet uit, omdat ze ruimschoots aan bod komen in kranten en op televisie.

Toen ik in de jaren ’90 van de vorige eeuw als milieucorrespondent aan het werk was, kreeg ik al een behoorlijk urgent beeld van de klimaatproblematiek en het onheil dat opwarming van de aarde teweeg zou kunnen brengen. Nu, 25 jaar later, zitten we  volop in de gevolgen van die opwarming, die reeds is ingezet.

Toen ik in 1999 stopte met mijn correspondentschap voor de International Environment Reporter, had zich bij mij deze stellige overtuiging postgevat: zonder verinnerlijking van deze problematiek, is het de vraag of we de opwarming van de atmosfeer en andere bedreigingen van het milieu op tijd tot stilstand kunnen brengen.

Nu we ruim 20 jaar verder zijn, is gelukkig bij velen die verinnerlijking en bewustwording zichtbaar geworden. Klimaatverandering wordt gevoeld als een nijpende dreiging en allerwegen – vooral bij bedrijven en individuen – wordt de uitdaging enthousiast opgepakt. Zaak is dat wereldwijde samenwerking van 195 landen hier tijdens de conferentie in Glasgow een boost aan geeft.

Mijns inziens is het nu tijd om een extra dimensie te geven aan die verinnerlijking.

Voor wie werken we eigenlijk aan het tegenhouden van klimaatverandering? Voor onszelf, onze kinderen, onze kleinkinderen, of ook voor meerdere generaties na ons? Als we nou zelf eens zouden behoren tot die ‘generaties na ons’?

Het moet maar eens gezegd zijn: als we ons zouden realiseren dat we vele achtereenvolgende levens op aarde komen, en we dus in een toekomstig leven geconfronteerd zullen worden met de gevolgen van de huidige klimaatverandering, zouden dan de prikkels om er daadwerkelijk iets aan te doen niet veel groter zijn?

Het kan voor sommigen moeilijk te verteren wanneer ik zeg dat we als ziel bij herhaling terugkomen op aarde. Want tot nog toe is het voor velen een brug te ver zo te denken.
Als je die gedachte wél kunt toelaten, sta dan eens stil bij de wonderbaarlijke ontwikkelingen die tegenwoordig plaats hebben, ten goede en ten kwade. En wat dat betekent voor jou persoonlijk en vooral voor jou als ziel. Wat hebben die ontwikkelingen jou aan nieuwe inzichten opgeleverd? Wat kun je meenemen naar een volgend leven?

Wanneer je op deze manier een andere ‘laag van zijn’ aanboort bij jezelf, kan een houding van grote bezorgdheid uitmonden in een houding van diepe compassie. Vanuit die compassie kun je meeleven met wat er in Glasgow gebeurt. Bijvoorbeeld door dagelijks een intentie uit te spreken en daar 10 minuten bij stil te staan:

Mijn/onze intentie is dat mensen wereldwijd zich bewust zijn van de noodzaak de uitstoot van broeikasgassen drastisch te verminderen en dat zij bereid zijn daarnaar te handelen, voor hun eigen heil en dat van anderen.

.