Pijnappelklier in functie (20)

mei 22, 2018 ~ Maj Ridder ~ Plaats een reactie

Deze keer wil ik licht werpen op de pijnappelklier, een kliertje midden in je hoofd, en heel belangrijk: het maakt mystieke ervaringen mogelijk.
Zoals hersenen nodig zijn om te kunnen denken en voelen, maar niet de gedachten en gevoelens zelf zijn, zo is de pijnappelklier nodig om te kunnen bidden en mediteren. Echter, de ervaring van het gebed en de spirituele verbinding door de meditatie vind je niet terug ín de pijnappelklier.
Via deze klier kun je je hoger zelf ervaren. En je kunt gevoelens oproepen of krijgen die jou doen weten dan je méér bent dan je fysieke lichaam.

De pijnappelklier — of de epifyse — is de allerkleinste klier in je lichaam, gelokaliseerd midden in je brein. De pijnappelklier lijkt op een dennenappel met twee pootjes en is niet groter dan een flinke, gekookte rijstkorrel (ongeveer 5 mm bij 7 mm). Je vindt hem op het kruispunt van drie lijnen: –> de verbinding tussen de bovenste aanhechtingen van de oren, –> de verticale as van het lichaam en –> de lijn die het punt tussen de wenkbrauwen en de achterhoofdsknobbel verbindt.

Van hersenonderzoekster Saskia Bosman leerde ik het volgende. De pijnappelklier is o.a. een producent van visionaire hormonen, die maken dat we levendige beelden kunnen krijgen van wat buitenzintuiglijk ervaarbaar is, indien we afgestemd zijn op bepaalde vibraties in de kosmos. Die afstemming gebeurt zeer waarschijnlijk via kristalletjes in de pijnappelklier, die je kunt zien als een ‘kosmische antenne’, aldus Saskia.

De kennis van de pijnappelklier is van alle tijden. Men sprak ook wel van ‘het derde oog’, het waarnemingsorgaan dat ‘bovennatuurlijke kennis’ mogelijk zou maken. Zeer lang geleden maakte de pijnappelklier het voor de mens mogelijk veel dieper in verbinding met de kosmos te leven dan we nu gewend zijn. Maar ook als een mens nú in staat is afgestemd te zijn op de kosmos (denk aan mensen die helderziend zijn, helderhorend of heldervoelend), mogen we aannemen dat de epifyse daarbij een rol speelt.

a 2003 En Route 100 x 100 (2) — Beeld Wim Ridder

Waarom kies ik voor dit onderwerp? Omdat de overgang ‘stoffelijk – onstoffelijk’ mij mateloos intrigeert. Ergens moet er een fysieke verbinding zijn tussen onze hersenen en het veronderstelde veld van energie waarin wij bestaan (akasha-veld, nulpunt-energie-veld, morfisch veld). Of beter nog: velden. Volgens mij (en anderen) heeft elk veld zijn eigen frequentie, waardoor er vele velden door elkaar heen kunnen bestaan, c.q. vibreren.

In eerdere blogs (Invloed op je ‘onbewuste zijn’ (14) en Spirituele piekervaring (17)) kwam al aan de orde dat er voorbij het stoffelijke een werkelijkheid van enkel energie is, van vibraties. Die trillingen dragen een onwaarschijnlijke hoeveelheid informatie in zich. Als we ons openen voor de informatie die met onszelf te maken heeft, kunnen we die — na enige oefening — ontvangen

Je kunt je pijnappelklier de kans geven zich aan te dienen, door te visualiseren dat je hoofd helemaal leeg is, totaal leeg, een vorm zonder massa … en je dan te focussen op die piepkleine dennenappel. Gebruik je gedachtekracht om je liefde te richten en je vibratie te verhogen … en wacht af … !

Graag verwijs ik wederom naar de workshops van Saskia Bosman. Zij heeft twee studiedagen over de pijnappelklier ontwikkeld, die plaats hebben op verschillende locaties, verspreid over het land. (Zie ook Het wijze brein van de cel (15) en http://inspiradiance.nl)

Meer over de bijna-dood-ervaring (11)

april 17, 2017februari 7, 2018 ~ Maj Ridder ~ 1 reactie

Door de grenzen van de wetenschap te verkennen zoekt cardioloog Pim van Lommel in zijn boek ‘Eindeloos bewustzijn’ naar verklaringen voor de bijna-dood-ervaring (zie ook het voorlaatste blog). Immers, de reguliere opvattingen van de wetenschap op dit gebied ontkennen dat een bijna-dood-ervaring (BDE) überhaupt mogelijk is. De gangbare wetenschap aanvaardt alleen die deelaspecten van een BDE, die mogelijk op te wekken zijn op specifieke plekken in de hersenen.

Nu wil ik de discussie over een andere boeg gooien en uitgaan van de vóóronderstelling dat een BDE wél mogelijk is. Daarvoor veronderstel ik dat er een universum bestaat dat vol is van bewustzijn, van eindeloos, liefdevol bewustzijn. Pas als absoluut aantoonbaar is dat zo’n universum niet kán bestaan, dán kan een BDE ook niet mogelijk zijn.

Via de kwantumtheorie, komt Van Lommel uit bij de zogenoemde ‘non-lokale ruimte’, de ruimte waar alles energie is, vibreert, via ontelbaar vele frequenties. Het ervaren of waarnemen van die frequenties is een vorm van bewustzijn in zijn puurste vorm.

Wanneer je een bijna-dood-ervaring hebt, maar ook wanneer je echt sterft, ga je over van een waakbewustzijn dat hoort bij jouw persoon op aarde, naar een hoger bewustzijn. Daar ervaar je jouw essentie weer en blijk je je thuis te voelen in dat grootse universum, door Van Lommel non-lokale ruimte genoemd: een ruimte, niet bepaald door plaats (of tijd).

Hoe zit het intussen met de werkzaamheid van de hersenen? Bekend is dat je waakbewustzijn mede dankzij je hersenen functioneert. Voor het ervaren van het hogere bewustzijn blijken hersenen niet nodig te zijn. Dat laat immers de bijna-dood-ervaring zien die kan optreden, ook wanneer de hersenen zijn uitgeschakeld – door een hartstilstand of tijdens volledige narcose.

Het lijkt bij een BDE alsof je een sprong maakt van ‘zijn op aarde’ (waakbewustzijn) naar ‘niet-zijn op aarde’ (hoger bewustzijn). Overkomt je die overgang of ben je er zelf bij betrokken? Naar mijn inzicht is de overgang minder passief dan het lijkt.
Een bepaald begrip kom je namelijk bij Van Lommel niet tegen: het hogere zelf (het ‘ik’ bij de antroposofen). Het hogere zelf is voor mij dé verbinding, de intermediair, tussen die twee soorten van bewust-zijn: het waakbewustzijn en het hogere bewustzijn.

Overigens: het proces van bewustwording van je hogere zelf beïnvloedt de kwaliteit van je hersenen. Daarover een volgende keer.

Je kunt ernaar streven vanuit je hogere zelf naar je persoonlijkheid te kijken en je te wijden aan je aardse taken. Tegelijkertijd zoek je vanuit je hogere zelf bewust naar de verbinding met jouw essentie – de kern van wie jij bent als een levend wezen dat altijd blijft bestaan – je ziel, zo je wilt.

Die essentie beleef je bij het ervaren van een bijna-dood-ervaring. Opeens staat jouw essentie je nader dan je persoonlijkheid op aarde. Je blijkt nog een heel andere inhoud te hebben die je als werkelijk ondergaat – als onderdeel van een geestelijke wereld die je alleen maar kon bevroeden.

Vrij bewustzijn (8)

januari 7, 2017februari 7, 2018 ~ Maj Ridder ~ 1 reactie

Onder vrij bewustzijn versta ik het ‘bewuste zijn’ dat een mens kan beleven buiten de hersenen om. Pim van Lommel heeft door zijn onderzoek naar bijna-dood-ervaringen (BDE’s) aangetoond dat zo’n bewustzijn bestaat.

Ooit, ik was 31, heb ik onze auto, een rode Citroën Deux Chevaux, ‘total loss’ gereden. Daarbij heb ik mijn eigen dood in de ogen gekeken, en die van mijn twee peuters. Het liep wonderlijk goed af, zonder kwetsuren. Kort nadat ik weer op mijn twee benen stond en ik wist dat men zich ontfermde over de jongetjes, ‘was ik er weer’ en tegelijk ‘was ik er niet’. Want op dat moment was mijn bewustzijn nog even niet teruggekeerd in mijn hoofd. Het zweefde ergens daarboven. In een flits kwamen gedachtes langs als: ‘hé, waar ben ik?’ en ‘zo gaat het dus als je sterft …’. En toén was ik al weer terug in mijn hoofd en mijn lijf; ik was buitengewoon dankbaar … !

Hoe zit dit? Hoe zou het zijn gegaan als ik door het ongeluk wél buiten bewustzijn was geraakt? Zou ik dan, ondanks een uitgeschakeld zijn van hart of hoofd, toch dat bewustzijn buiten/boven mijn lichaam beleefd hebben? Was ik toen dus in contact met mijn vrije bewustzijn?
En hoe zou het dan verder zijn gegaan? Op slag dood, óf een bijna-dood-ervaring, waarna ik weer tot bewustzijn kwam? Maar waarbij ik me toch de toedracht van het ongeluk en wat daarna gebeurde zou kunnen herinneren?

Over dat vrije bewustzijn, dat zich volgens mij en volgens Van Lommel en vele anderen los van de fysieke hersenen kan manifesteren, wil ik het nu hebben.
Het is een bewuste staat, die boven denken en voelen uitgaat. In die staat, waarin je je ‘van jezelf bewust’ bent, hoéf je niet te denken en te voelen, alleen maar waar te nemen. Dat is ‘bewust-zijn ervaren’, een staat die o.a. in meditatie te bereiken is.

Hoe vaak en hoe makkelijk kun je nu eigenlijk in contact staan met dat vrije bewustzijn? Dat hangt af van je verlangen en je bekwaamheid om het ‘te vinden’.
Het ‘verlangen’ is de authentieke, in diepte toenemende wens van mensen om die staat te bereiken, naarmate ze bewust evolueren als (extensie van hun) ziel.
‘Bekwaamheid’ daartoe maak je je eigen door een spirituele leerweg te volgen. Er zijn er vele; je kiest uiteindelijk voor de weg die bij je past.

Natuurlijk kun je dit vrije bewustzijn ook spontaan beleven, als geluk, als een genade, wanneer jou een glimp toevalt van een grotere, meerdimensionale werkelijkheid – een uitzicht, als door de kier van een deur, op een geweldig panorama …

Dank voor het lezen en alle goeds gewenst voor 2017!