Pijnappelklier in functie (20)

mei 22, 2018 ~ Maj Ridder ~ Plaats een reactie

Deze keer wil ik licht werpen op de pijnappelklier, een kliertje midden in je hoofd, en heel belangrijk: het maakt mystieke ervaringen mogelijk.
Zoals hersenen nodig zijn om te kunnen denken en voelen, maar niet de gedachten en gevoelens zelf zijn, zo is de pijnappelklier nodig om te kunnen bidden en mediteren. Echter, de ervaring van het gebed en de spirituele verbinding door de meditatie vind je niet terug ín de pijnappelklier.
Via deze klier kun je je hoger zelf ervaren. En je kunt gevoelens oproepen of krijgen die jou doen weten dan je méér bent dan je fysieke lichaam.

De pijnappelklier — of de epifyse — is de allerkleinste klier in je lichaam, gelokaliseerd midden in je brein. De pijnappelklier lijkt op een dennenappel met twee pootjes en is niet groter dan een flinke, gekookte rijstkorrel (ongeveer 5 mm bij 7 mm). Je vindt hem op het kruispunt van drie lijnen: –> de verbinding tussen de bovenste aanhechtingen van de oren, –> de verticale as van het lichaam en –> de lijn die het punt tussen de wenkbrauwen en de achterhoofdsknobbel verbindt.

Van hersenonderzoekster Saskia Bosman leerde ik het volgende. De pijnappelklier is o.a. een producent van visionaire hormonen, die maken dat we levendige beelden kunnen krijgen van wat buitenzintuiglijk ervaarbaar is, indien we afgestemd zijn op bepaalde vibraties in de kosmos. Die afstemming gebeurt zeer waarschijnlijk via kristalletjes in de pijnappelklier, die je kunt zien als een ‘kosmische antenne’, aldus Saskia.

De kennis van de pijnappelklier is van alle tijden. Men sprak ook wel van ‘het derde oog’, het waarnemingsorgaan dat ‘bovennatuurlijke kennis’ mogelijk zou maken. Zeer lang geleden maakte de pijnappelklier het voor de mens mogelijk veel dieper in verbinding met de kosmos te leven dan we nu gewend zijn. Maar ook als een mens nú in staat is afgestemd te zijn op de kosmos (denk aan mensen die helderziend zijn, helderhorend of heldervoelend), mogen we aannemen dat de epifyse daarbij een rol speelt.

a 2003 En Route 100 x 100 (2) — Beeld Wim Ridder

Waarom kies ik voor dit onderwerp? Omdat de overgang ‘stoffelijk – onstoffelijk’ mij mateloos intrigeert. Ergens moet er een fysieke verbinding zijn tussen onze hersenen en het veronderstelde veld van energie waarin wij bestaan (akasha-veld, nulpunt-energie-veld, morfisch veld). Of beter nog: velden. Volgens mij (en anderen) heeft elk veld zijn eigen frequentie, waardoor er vele velden door elkaar heen kunnen bestaan, c.q. vibreren.

In eerdere blogs (Invloed op je ‘onbewuste zijn’ (14) en Spirituele piekervaring (17)) kwam al aan de orde dat er voorbij het stoffelijke een werkelijkheid van enkel energie is, van vibraties. Die trillingen dragen een onwaarschijnlijke hoeveelheid informatie in zich. Als we ons openen voor de informatie die met onszelf te maken heeft, kunnen we die — na enige oefening — ontvangen

Je kunt je pijnappelklier de kans geven zich aan te dienen, door te visualiseren dat je hoofd helemaal leeg is, totaal leeg, een vorm zonder massa … en je dan te focussen op die piepkleine dennenappel. Gebruik je gedachtekracht om je liefde te richten en je vibratie te verhogen … en wacht af … !

Graag verwijs ik wederom naar de workshops van Saskia Bosman. Zij heeft twee studiedagen over de pijnappelklier ontwikkeld, die plaats hebben op verschillende locaties, verspreid over het land. (Zie ook Het wijze brein van de cel (15) en http://inspiradiance.nl)

Een sterfdag herdenken (19)

april 1, 2018juli 28, 2018 ~ Maj Ridder ~ Plaats een reactie

Op 29 maart 2018 heb ik een kalender gekocht – geen verjaardagskalender, maar een sterfdagkalender. De eerste naam en datum die ik daarop schreef zijn van de overbuurman. Hij is overleden op 14 maart. Daarna noteer ik uiteraard ook de sterfdagen van mijn ouders, mijn onlangs overleden zusje en anderen.

Nu ik driekwart eeuw geleefd heb, krijg ik steeds meer voeling met de impact van de zogenoemde ´derde fase´. De periode waarin je het werkende leven achter je hebt gelaten en zoekt naar nieuwe invullingen. `Ga vooral genieten, zolang het nog kan!´ is een uitspraak die leeftijdgenoten bekend zal voorkomen. ´Want straks kan het niet meer, oh … het leven is maar zo kort …`. Triestheid dus maar onderdrukken … ?

Of ruimte geven aan wat daaronder stroomt … het leven, levensenergie? De energie waarmee elk mens begiftigd is. Levensenergie, die vooral tot uiting zal komen naarmate een mens meer vertrouwd raakt met zijn derde fase. Eerder kan natuurlijk ook. Die fase gaat voor de meesten in nadat ze de 65 zijn gepasseerd, maar ook jongeren met een ziekte kunnen er vroegtijdig in terecht komen.

De buurman was 72 toen hij overleed aan de gevolgen van COPD (Chronic Obstructive Pulmonary Disease). Dat betekende o.m. dat hij meer dan 10 jaar met extra zuurstof heeft moeten leven. De blijmoedigheid waarmee hij dat aanvaardde was heel bijzonder, en bemoedigend voor zijn omgeving. De derde fase heeft hij ten volle geleefd.

Waarom nu die sterfdagkalender? Dan kan ik volgende jaren op 14 maart bewust stilstaan bij zijn heengaan dit jaar: hem nog eens in gedachten nemen. En dat gaat ook gelden voor de andere overledenen die een plaats krijgen op mijn kalender: de datum dat ze zijn gestorven, met tussen haakjes hun geboortedatum.

Naar mijn overtuiging wordt iemand die door de poort van de dood is gegaan – zoals antroposofen zo mooi zeggen – herboren in het hiernamaals, dan wel het ‘hiervoormaals’. Een nieuwe ‘fase van zijn’ breekt aan, in de opeenvolging van levens van de ziel. Deze bevindt zich dan in de geestelijke wereld, waar van ruimte en tijd geen sprake meer is en waar zich processen afspelen die het begrip van ons als aardebewoners te boven gaan. Liefde, wijsheid en vrede omstralen degenen die ontwaken in die nieuwe zijnstoestand …

Mijn streven is om op de sterfdag van geliefde gestorvenen contact met hen te zoeken. Hoe? Waarom? De wijze waarop ik dat wil doen is: in meditatie gaan en mij afstemmen op hem of haar, b.v. met behulp van een foto of een specifieke herinnering. Op het niveau voorbij denken en voelen kun je je bewust worden van de verbinding die er was en in principe nog steeds is … of meer dan dat.

De reden waarom ik hiervoor kies is dat die bewust gezochte verbinding de betrokkene goed zou kunnen doen. Het kan ook dat de geliefde dode mij nog iets wil meedelen of overbrengen, op het subtiele niveau waarover het hier gaat. Dat versterkt de band tussen ons en geeft mij nieuwe kracht en inzichten.

Herdenken van iemands sterfdag kun je ook doen met elkaar. Een vriendin vertelde me hoe zij, op de datum waarop haar man ‘te vroeg’ de aarde verliet, met kinderen en kleinkinderen vorm geeft aan zo’n viering – met een foto, veel bloemen en een bezoek aan het graf. De kleinkinderen ‘praten met’ hem en bouwen zo een band op met de opa die ze nooit hebben gekend …

Het idee van de sterfdagkalender kwam ik tegen in het boek van Renée Zeylmans, ‘Stervensbegeleiding : Een wederzijds proces’ (2015).
Tevens verwijs ik graag naar twee boeken van Hans Stolp: ‘Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd” (2012) en ‘Omgaan met gestorvenen : Leven voorbij de dood’ (samen met Margarete van den Brink, 2000).

Spirituele kijk op orgaandonatie (18)

februari 13, 2018februari 19, 2018 ~ Maj Ridder ~ Plaats een reactie

Gesteld, je hebt een ziek orgaan en je kunt dat laten vervangen door een orgaan van een donor, wat gebeurt er dan op het spirituele vlak? Wat is het wezenlijke verschil tussen jouw orgaan en het orgaan van de donor? Een belangrijk verschil is dat het ene orgaan ziek is en het andere niet. Maar het wezenlijke verschil is dat het ene orgaan van jou is en het andere orgaan van een medemens.

Wat is het fundamentele verschil tussen mensen in het algemeen, dus tussen jou en die ander? Wat bepaalt het verschil tussen joúw persoonlijke identiteit en de persoonlijke identiteit van die ander? Met die vraag ben ik terug bij Bruce Lipton, wiens visie reeds ter sprake kwam. Lipton ziet het zo: ieder van ons bezit een unieke biologische en spirituele identiteit (‘Biologie van de overtuiging’, p. 210).

Blog 15 en 17: het celmembraan heeft unieke eiwit-receptoren en -effectoren, die de cel aansturen. “Daar bevinden zich ook de identiteitsreceptoren, die de ene persoon van de andere onderscheidt,” zegt Lipton. Een deel daarvan houdt verband met de functies van het immuunsysteem. Wat betekent dit voor orgaantransplantaties?

Je kunt zeggen: een orgaantransplantatie heeft een medisch en een spiritueel aspect.
Het medische aspect: wanneer een orgaan vrijkomt voor donatie, zoekt men naar een gunstige match tussen de immuunsystemen van donor en ontvanger, zodat het risico op afstoting van het getransplanteerde orgaan wordt beperkt.
Het spirituele aspect: wat betekent het voor de donor een orgaan af te staan, en voor de ontvanger het ‘beheer’ te krijgen over een orgaan dat de identiteit van een ander draagt?

Landfschap 2005-06 21x19 (2) — Beeld Wim Ridder

We zoemen in op een harttransplantatie. Jij bent na een succesvolle operatie de eigenaar geworden van een nieuw hart. Je bent daar heel gelukkig mee, maar opeens merk je op dat er veranderingen optreden in je voorkeuren en gedrag … . Ja, dat gebeurt:

De Amerikaanse Claire Sylvia kreeg na haar harttransplantatie opeens zin in bier en gebraden kip, gewaarwordingen die zij daarvoor nooit had gehad. Na onderzoek blijkt de donor een liefhebber te zijn geweest van bier en gebraden kip. Deze ervaring beschreef Sylvia in haar boek ‘Hart en ziel’. Andere boeiende voorbeelden van ‘overdracht’ vind je in het boek van Paul Pearsall, ‘Het geheugen van het Hart’.

Het loutere feit van die ervaringen is voor Lipton een bevestiging van zijn inzicht dat mensen bepaald worden door hun energetische blauwdruk. Via de identiteitsreceptoren op celmembranen, wordt ons individuele bestaan bepaald door een subtiele verbinding met de kosmos, het universum, God, het veld, of welke naam je er ook aan wilt geven. Die verbinding bestond al voor onze geboorte en gaat door na onze dood …

Dus het orgaan van een overleden donor kan nog verbonden zijn met diens energie. Dat is de reden waarom een orgaandonatie niet alleen maar een medische ingreep is, maar ook ingrijpt op het voelen en denken van de ontvanger. Is er een manier om hiermee om te gaan?

Hiervoor zoek ik een antwoord in de ‘Openbaring van Maria over de spirituele aspecten van orgaandonatie’, ontvangen door het medium Gabriela Gaastra-Levin (hoofdstuk 22 uit het boek ‘Over de Goddelijkheid van de mens, deel II’). Een aanrader, ook als PDF te vinden op internet! Maria benadrukt in het stuk o.a. dat een orgaandonatie op spirituele wijze voorbereid en begeleid dient te worden. De daarvoor gegeven rituelen – een vijftal – vind je wél in het boek, niét op internet.

Deze rituelen beogen dat het te doneren orgaan energetisch wordt ‘leeggemaakt’ door respectievelijk de donor, een vertegenwoordiger van de donor en door diens naasten; en dat het ontvangen orgaan wordt ‘gevuld met bewustzijn’ van de nieuwe eigenaar, door hemzelf en door zijn naasten.
In de woorden van Lipton kun je zeggen dat daarmee de identiteitsreceptoren van cellen in het gedoneerde orgaan worden afgestemd op een veranderd signaal ‘uit de omgeving’!

Midwinter en spirituele groei (16)

december 21, 2017februari 7, 2018 ~ Maj Ridder ~ Plaats een reactie

Er wil iets gewekt worden in deze tijd van het jaar. In vroegere jaren dacht ik dat het aan mijzelf lag: dat gevoel van onvrede in december. Ondanks de kerstboodschap kon ik somber worden, van al het gedoe en de focus op bijzaken …

Heb ik in het verleden iets over het hoofd gezien? Is er iets speciaals in dit jaargetijde dat een rol speelt? Worden we misschien getriggerd door iéts in de atmosfeer, dat ons jaarlijks terugbrengt bij de meest basale opdracht die het leven ons stelt, maar waar we vaak te weinig aan toekomen? Die opdracht is, zoals ik het voel, ons bewust te worden van ons ‘ware zijn’ en de volgende stap te zetten op de weg van voortschrijdend bewustzijn.

Zó drukt Neale Donald Walsh het uit in zijn boek (Conversations with God’ (‘Een ongewoon gesprek met God’): jezelf bewust ervaren als een lichaam, een geest (Engels: mind = denken + voelen) én een ziel. Je ziel is ruimer dan je geest is ruimer dan je lichaam.
De stem van God in het boek van Walsh spoort je aan te streven naar ‘the next grandest version of the greatest vision you ever had about yourself’.

In de winter trekken flora en fauna, bomen en struiken zich terug tot diep in de aarde of net daarboven. Zij nodigen je uit méé te voelen met de natuur en ook de diepte op te zoeken. De aloude vragen dienen zich aan: wie ben ik, waar kom ik vandaan, waar ga ik naar toe?

“Was er maar een soort van blauwdruk, die mijn leidraad kan zijn,” hoor ik iemand verzuchten, “want hoe weet ik nou …. ?” Volgens mij kun je op meerdere manieren zicht krijgen op je essentie. Daarmee bezig zijn leidt tot spirituele groei.

Steeds meer samenvallen met wie je werkelijk bent, hoe doe je dat? Allereerst oog hebben voor de behoeften van je lichaam, voor de inzichten van je geest en voor de ruimte van je ziel. Het besef toelaten dat er hulp is, van je beschermengel, je gids of welke (geestelijke) steun je je maar kunt voorstellen: noem het goddelijke leiding, op elk niveau van je zijn.

Een echte blauwdruk vind je, naar mijn mening, in de horoscoop van je geboortemoment. Als je nieuwsgierig bent naar je spirituele wortels, verdiep je dan eens in astrologie. Zelf heb ik veel gehad aan de boeken van Karen Hamaker-Zondag.

Nadat je de midwinter-rust op je hebt laten inwerken, sta je op uit de aarde en neem je een opstapje naar je hogere zelf. Je gunt jezelf vanaf dat hogere punt uit te kijken op je leven. Met een nieuwe blik aanvaard je wat het leven je tot nu toe heeft gebracht. Met mildheid kijk je daarbij naar jezelf en anderen.

Je hogere zelf biedt je nu de inspiratie je te verbinden met wat er komen gaat, op kortere en op langere termijn. Zit je in de lijn van verwerkelijking van al je mogelijkheden of valt er nog een nieuw potentieel aan te boren? Waarop wil je gericht zijn? Waar word je blij van? Waar wil je naar uitreiken? Wanneer voel je je gekoesterd?

Zo begeef je je in het proces van spirituele groei. Die groei, daar gaat het om, altijd weer, steeds verder. Het is een heel verschil of je groeit door strijd, door met vallen en opstaan het hoofd te bieden aan de dingen die je (schijnbaar) overkomen, óf dat je groeit door daar zelfbewust en uit liefde aan te werken. Waar kies jíj voor?

Ere zij God, vrede op Aarde, in de mensen een Welbehagen …

Ik wens je fijne feestdagen en alle goeds voor 2018!

Het wijze brein van de cel (15)

november 30, 2017februari 7, 2018 ~ Maj Ridder ~ 2 reacties

Niemand heeft zich meer dan Saskia Bosman verdiept in het onderwerp ‘de relatie tussen meditatie en het brein’. Dat deed en doet zij als medisch bioloog, hersenwetenschapper én als spiritueel begaafde vrouw. Dit heeft geleid tot belangwekkende studies en een mooie reeks seminars.
Die seminars dragen o.a. als titel ‘Jouw evolutie in eigen hand’ (inmiddels ‘Sleutels tot verjonging, rust en evolutie’), drie dagen; en ‘De pijnappelklier, jouw antenne voor binnen en buiten’, twee dagen. Er volgen er meer.

Twee jaar geleden maakte ik deze series mee. Daarmee werd Saskia Bosman een van degenen die mij geïnspireerd hebben om te beginnen aan dit blog Licht Werk(t). De problematiek die haar bezig houdt en waarvoor zij op wetenschappelijke gronden antwoorden zoekt, is ook de mijne. Haar kennis is uniek en overstijgt verre die van mij.

Saskia houdt zich al 40 jaar in den brede bezig met de mens, DNA, cellen, hersenen, bewustzijn en evolutie, in relatie tot de omgeving van Aarde en Kosmos. Zij zoekt doelbewust naar verbindingen tussen materie en bewustzijn: hoe werken die op elkaar in? Welke invloed heeft de mens op zijn organisme?

De Amerikaanse celbioloog Bruce Lipton (zie ook het vorige blog) behoort tot degenen op wiens kennis Saskia Bosman haar inzichten baseert. Hij schreef het boek ‘De biologie van de overtuiging’. Liptons wetenschappelijke zoektocht naar hoe een cel écht functioneert leidde uiteindelijk tot de uitkomst dat, wat een mens ‘vindt en voelt’, van cruciaal belang is voor zijn functioneren. Eigenlijk ‘wisten’ we dit al, maar waarom is het wáár?

P05 Gaia 2 1991-2001 37 — Beeld, Wim Ridder

De laatste decennia hebben biologen dankzij elektronenmicroscopen kunnen doordringen tot diep in het functioneren van levende materie. Bruce Lipton was met stomheid geslagen toen hij ontdekte hoe buitengewoon de werking van het celmembraan is. Zijn ontdekking kwam voort uit het bestuderen van het flinterdunne membraan van enkelvoudige cellen. Vervolgens realiseerde hij zich wat deze vondst betekende voor menselijke lichaamscellen.

Het celmembraan is het eigenlijke brein van de cel, niet het DNA, zegt Lipton. Het membraan ‘beslist’ wat er ‘binnen in de cel’ gebeurt, door wat het toelaat aan sturing ‘van buiten de cel’. Het beslist b.v. welke genen van het DNA worden ‘aangezet’, zodat de cel zijn werk kan verrichten. Het DNA zelf gaat daar namelijk niet over: het heeft ‘sturende eiwitten’ nodig. (Lipton: “Het primaat van het DNA heeft afgedaan.” p. 70)

Die besluitkracht van het membraan, die bepaalt welke sturende eiwitten worden toegelaten en aangemaakt, is gekoppeld aan een ingenieus fysisch-chemisch en elektromagnetisch proces, dat slechts te begrijpen is vanuit het denken op kwantumniveau. Een variëteit aan signalen bepaalt de ‘sturing van buiten de cel’.

Uiteraard zijn biologen hier inmiddels van op de hoogte. (Zelfs Dick Swaab bevestigt de invloed van de omgeving in zijn boek ‘Ons creatieve brein’.) Lipton echter verbindt een ruimere, spirituele conclusie aan wat ‘de omgeving van de cel’ allemaal kan inhouden. Het gaat niet alleen om de hormonen, enzymen, zenuwimpulsen en andere stofjes, die langs komen bij het celmembraan. Het gaat ook om een veelheid aan energetische trillingen, die honderd keer efficiënter zijn dan fysisch-chemische signalen (p. 121).

Signalen die de cel beïnvloeden zijn dus enerzijds afkomstig uit het lichaam. Anderzijds komen die signalen, in de vorm van energiefrequenties, van de overal aanwezige energievelden én van de mens zelf – zijn denken en voelen. Een mens, zegt Lipton, beïnvloedt door zijn overtuigingen in hoge mate het gedrag van zijn cellen.

Naarmate we ons meer bewust worden van onze energetische mogelijkheden, geeft dit een verreikend perspectief op ons mens-zijn. Laat ik hiermee besluiten, om op een later moment die menselijke potentie en evolutie te duiden …

P.S. Op zondag 10 december houdt Saskia Bosman een lezing in Hillegom, met als titel ‘Zet bewust je cellen in voor je eigen evolutie!’ Zie haar website http://inspiradiance.nl.