Meer over de bijna-dood-ervaring (11)

Door de grenzen van de wetenschap te verkennen zoekt cardioloog Pim van Lommel in zijn boek ‘Eindeloos bewustzijn’ naar verklaringen voor de bijna-dood-ervaring (zie ook het voorlaatste blog). Immers, de reguliere opvattingen van de wetenschap op dit gebied ontkennen dat een bijna-dood-ervaring (BDE) überhaupt mogelijk is. De gangbare wetenschap aanvaardt alleen die deelaspecten van een BDE, die mogelijk op te wekken zijn op specifieke plekken in de hersenen.

Nu wil ik de discussie over een andere boeg gooien en uitgaan van de vóóronderstelling dat een BDE wél mogelijk is. Daarvoor veronderstel ik dat er een universum bestaat dat vol is van bewustzijn, van eindeloos, liefdevol bewustzijn. Pas als absoluut aantoonbaar is dat zo’n universum niet kán bestaan, dán kan een BDE ook niet mogelijk zijn.

Via de kwantumtheorie, komt Van Lommel uit bij de zogenoemde ‘non-lokale ruimte’, de ruimte waar alles energie is, vibreert, via ontelbaar vele frequenties. Het ervaren of waarnemen van die frequenties is een vorm van bewustzijn in zijn puurste vorm.

Wanneer je een bijna-dood-ervaring hebt, maar ook wanneer je echt sterft, ga je over van een waakbewustzijn dat hoort bij jouw persoon op aarde, naar een hoger bewustzijn. Daar ervaar je jouw essentie weer en blijk je je thuis te voelen in dat grootse universum, door Van Lommel non-lokale ruimte genoemd: een ruimte, niet bepaald door plaats (of tijd).

Hoe zit het intussen met de werkzaamheid van de hersenen? Bekend is dat je waakbewustzijn mede dankzij je hersenen functioneert. Voor het ervaren van het hogere bewustzijn blijken hersenen niet nodig te zijn. Dat laat immers de bijna-dood-ervaring zien die kan optreden, ook wanneer de hersenen zijn uitgeschakeld – door een hartstilstand of tijdens volledige narcose.

Het lijkt bij een BDE alsof je een sprong maakt van ‘zijn op aarde’ (waakbewustzijn) naar ‘niet-zijn op aarde’ (hoger bewustzijn). Overkomt je die overgang of ben je er zelf bij betrokken? Naar mijn inzicht is de overgang minder passief dan het lijkt.
Een bepaald begrip kom je namelijk bij Van Lommel niet tegen: het hogere zelf (het ‘ik’ bij de antroposofen). Het hogere zelf is voor mij dé verbinding, de intermediair, tussen die twee soorten van bewust-zijn: het waakbewustzijn en het hogere bewustzijn.

Overigens: het proces van bewustwording van je hogere zelf beïnvloedt de kwaliteit van je hersenen. Daarover een volgende keer.

Je kunt ernaar streven vanuit je hogere zelf naar je persoonlijkheid te kijken en je te wijden aan je aardse taken. Tegelijkertijd zoek je vanuit je hogere zelf bewust naar de verbinding met jouw essentie – de kern van wie jij bent als een levend wezen dat altijd blijft bestaan – je ziel, zo je wilt.

Die essentie beleef je bij het ervaren van een bijna-dood-ervaring. Opeens staat jouw essentie je nader dan je persoonlijkheid op aarde. Je blijkt nog een heel andere inhoud te hebben die je als werkelijk ondergaat – als onderdeel van een geestelijke wereld die je alleen maar kon bevroeden.