Niemand heeft zich meer dan Saskia Bosman verdiept in het onderwerp ‘de relatie tussen meditatie en het brein’. Dat deed en doet zij als medisch bioloog, hersenwetenschapper én als spiritueel begaafde vrouw. Dit heeft geleid tot belangwekkende studies en een mooie reeks seminars.
Die seminars dragen o.a. als titel  ‘Jouw evolutie in eigen hand’ (inmiddels ‘Sleutels tot verjonging, rust en evolutie’), drie dagen; en ‘De pijnappelklier, jouw antenne voor binnen en buiten’, twee dagen. Er volgen er meer.

Twee jaar geleden maakte ik deze series mee. Daarmee werd Saskia Bosman een van degenen die mij geïnspireerd hebben om te beginnen aan dit blog Licht Werk(t). De problematiek die haar bezig houdt en waarvoor zij op wetenschappelijke gronden antwoorden zoekt, is ook de mijne. Haar kennis is uniek en overstijgt verre die van mij.

Saskia houdt zich al 40 jaar in den brede bezig met de mens, DNA, cellen, hersenen, bewustzijn en evolutie, in relatie tot de omgeving van Aarde en Kosmos. Zij zoekt doelbewust naar verbindingen tussen materie en bewustzijn: hoe werken die op elkaar in? Welke invloed heeft de mens op zijn organisme?

De Amerikaanse celbioloog Bruce Lipton (zie ook het vorige blog) behoort tot degenen op wiens kennis Saskia Bosman haar inzichten baseert. Hij schreef het boek ‘De biologie van de overtuiging’. Liptons wetenschappelijke zoektocht naar hoe een cel écht functioneert leidde uiteindelijk tot de uitkomst dat, wat een mens ‘vindt en voelt’, van cruciaal belang is voor zijn functioneren. Eigenlijk ‘wisten’ we dit al, maar waarom is het wáár?

De laatste decennia hebben biologen dankzij elektronenmicroscopen kunnen doordringen tot diep in het functioneren van levende materie. Bruce Lipton was met stomheid geslagen toen hij ontdekte hoe buitengewoon de werking van het celmembraan is. Zijn ontdekking kwam voort uit het bestuderen van het flinterdunne membraan van enkelvoudige cellen. Vervolgens realiseerde hij zich wat deze vondst betekende voor menselijke lichaamscellen.

Het celmembraan is het eigenlijke brein van de cel, niet het DNA, zegt Lipton. Het membraan ‘beslist’ wat er ‘binnen in de cel’ gebeurt, door wat het toelaat aan sturing ‘van buiten de cel’. Het beslist b.v. welke genen van het DNA worden ‘aangezet’, zodat de cel zijn werk kan verrichten. Het DNA zelf gaat daar namelijk niet over: het heeft ‘sturende eiwitten’ nodig. (Lipton: “Het primaat van het DNA heeft afgedaan.” p. 70)

Die besluitkracht van het membraan, die bepaalt welke sturende eiwitten worden toegelaten en aangemaakt, is gekoppeld aan een ingenieus fysisch-chemisch en elektromagnetisch proces, dat slechts te begrijpen is vanuit het denken op kwantumniveau. Een variëteit aan signalen bepaalt de ‘sturing van buiten de cel’.

Uiteraard zijn biologen hier inmiddels van op de hoogte. (Zelfs Dick Swaab bevestigt de invloed van de omgeving in zijn boek ‘Ons creatieve brein’.) Lipton echter verbindt een ruimere, spirituele conclusie aan wat ‘de omgeving van de cel’ allemaal kan inhouden. Het gaat niet alleen om de hormonen, enzymen, zenuwimpulsen en andere stofjes, die langs komen bij het celmembraan. Het gaat ook om een veelheid aan energetische trillingen, die honderd keer efficiënter zijn dan fysisch-chemische signalen (p. 121).

Signalen die de cel beïnvloeden zijn dus enerzijds afkomstig uit het lichaam. Anderzijds komen die signalen, in de vorm van energiefrequenties, van de overal aanwezige energievelden én van de mens zelf – zijn denken en voelen. Een mens, zegt Lipton, beïnvloedt door zijn overtuigingen in hoge mate het gedrag van zijn cellen.

Naarmate we ons meer bewust worden van onze energetische mogelijkheden, geeft dit een verreikend perspectief op ons mens-zijn. Laat ik hiermee besluiten, om op een later moment die menselijke potentie en evolutie te duiden …

P.S. Op zondag 10 december houdt Saskia Bosman een lezing in Hillegom, met als titel ‘Zet bewust je cellen in voor je eigen evolutie!’ Zie haar website http://inspiradiance.nl.